"ამ საქმიდან თანამდებობას ველოდები ძმაოო... გადამეკეტა და წავუთაქე" - ზაზა სარალიძე პირველად ყვება, რა მოხდა მასსა და ზვიად კუპრავას შორის

31-07-2019

უკვე რამ­დე­ნი­მე თვეა ზაზა სა­რა­ლი­ძე რუს­თა­ვე­ლის გამ­ზირ­ზე გან­თავ­სე­ბულ კა­რავ­ში მალ­ხაზ მა­ჩა­ლი­კაშ­ვილ­თან ერ­თად აღარ ათე­ნებს ღა­მე­ებს. მის ერთ-ერთ ბოლო ფე­ის­ბუქ-მი­მარ­თვა­ში შვილმკვდარ­მა მა­მამ და­წე­რა, რომ გარ­კვე­უ­ლი პო­ლი­ტი­კუ­რი პარ­ტი­ე­ბი მის დის­კრე­დი­ტა­ცი­ას ცდი­ლო­ბენ, "თით­ქოს რო­მე­ლი­მე პარ­ტი­ის ინ­ტე­რე­სე­ბის გა­სა­ტა­რებ­ლად იდგა რუს­თა­ველ­ზე და ათას­გვარ ჭო­რებს თხზავ­დნენ მის ოჯახ­ზე".

ახ­ლა­ხანს გა­ზეთ "ალი­ას­თან" ინ­ტერ­ვი­უ­ში სა­რა­ლი­ძემ გუ­ლახ­დი­ლად ისა­უბ­რა ბევრ სა­კი­თხზე, მათ შო­რის პირ­ვე­ლად მოჰ­ყვა ის, თუ რამ გა­მო­იწ­ვია გან­ხეთ­ქი­ლე­ბა მას­სა და ზვი­ად კუპ­რა­ვას შო­რის, რო­მე­ლიც პირ­ვე­ლი­ვე დღი­დან გვერ­დით ედგა სა­რა­ლი­ძეს.

გთა­ვა­ზობთ ნა­წყვე­ტებს ინ­ტერ­ვი­უ­დან, რო­მე­ლიც "ალი­ას" 29 ივ­ლი­სის ნო­მერ­ში გა­მოქ­ვეყ­ნდა:

"კუპ­რა­ვა ჩემი სა­უ­კე­თე­სო ძმა­კა­ცის ცო­ლის დე­ი­დაშ­ვი­ლია, ად­რეც ვიც­ნობ­დი, ჩემი შვი­ლის მკვლე­ლო­ბის მერე კი არ გა­მიც­ნია?! სი­მარ­თლეს გე­ტყვი, ბევ­რი მე­უბ­ნე­ბო­და, არ მი­მე­ცა კუპ­რა­ვას­თვის და სხვა "ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბის­თვის" გვერ­დით დგო­მის უფ­ლე­ბა, მაგ­რამ მა­შინ მე არ ვფიქ­რობ­დი ამა­ზე და არც მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. ერ­თა­დერ­თი რაც მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, იყო სი­მარ­თლის პოვ­ნა.

გახ­სოვთ ალ­ბათ, კუპ­რა­ვა მიკრო­ფონს რომ მი­ვარ­და და იყ­ვი­რა - "მე და ზაზა ვრჩე­ბით მე­გობ­რე­ბად და არა თა­ნა­მებ­რძო­ლე­ბად"... მო­გიყ­ვე­ბით, რა უძღო­და მაგ სი­ტყვებს წინ:

ერთი-ერ­თზე ვის­ხე­დით მე და კუპ­რა­ვა კა­რავ­ში, ეს ის პე­რი­ო­დია, ბო­დი­ში და თავ­ზე რომ გა­დაი...ს გინ­და თუ არა მთავ­რო­ბა გა­დად­გე­სო... და­ვის­ვი, მო­მის­მი­ნე - სის­ტე­მის შეც­ვლას­რომ ვი­თხოვ, ვი­ნაა სის­ტე­მა, მთავ­რო­ბა არაა? სის­ტე­მა თუ შე­იც­ვლე­ბა, მთავ­რო­ბის შეც­ვლა არ გა­მო­დის? მთავ­რო­ბა გა­დად­გეს რომ იძა­ხი, ეგ ისე ჟღერს, რომ რე­ვო­ლუ­ცი­ას ვი­თხოვთ, ასე და­ი­გებს ხალ­ხი და ეგ არ მინ­და-მეთ­ქი. წა­მოხ­ტა - მე ამ საქ­მი­დან, თა­ნამ­დე­ბო­ბას ვე­ლო­დე­ბი ძმა­ოო!

გა­და­მე­კე­ტა მა­შინ, გა­და­მე­ფა­რა თვალ­ზე რა­ღაც, ერთი წა­ვუ­თა­ქე კი­დეც და მანდ დამ­თავ­რდა ჩემი კუპ­რა­ვას მი­მართ ნდო­ბა. მე­ტიც, ყვე­ლას მი­მართ დამ­თავ­რდა ნდო­ბა, ყვე­ლას ეჭ­ვის თვა­ლით ვუ­ყუ­რებ­დი. მარ­თა­ლია, ვი­ცო­დი და ვგრძნობ­დი, რომ მი­ყე­ნებ­დნენ და ყვე­ლა რა­ღა­ცას ელო­და ჩემს გვერ­დში დგო­მის­გან - სუ­ლე­ლი არ ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ რა­ღაც გინ­დო­დეს და ეს რა­ღაც, სის­ტე­მის შეც­ვლა იყოს ახ­ლით - სხვაა და თა­ნამ­დე­ბო­ბას რომ ელო­დე­ბი ჩემი მოკ­ლუ­ლი შვი­ლის სის­ხლით და რომ მა­ვალ­დე­ბუ­ლებ, ისე მო­ვიქ­ცე მეც, რომ შენ ეს თა­ნამ­დე­ბო­ბა უეჭ­ვე­ლად მოგ­ცენ, მა­გას რა და­ვარ­ქვა აღარ ვიცი!

თუ გახ­სოვთ, კარ­ვე­ბის დად­გმის ნე­ბარ­თვა რომ მო­ვი­პო­ვეთ, რო­გორც იქნა, აი მა­გის მერე და­ი­ჭი­რეს კუპ­რა­ვა. კი არ და­ი­ჭი­რეს, უფრო სწო­რედ, ინ­სცე­ნი­რე­ბუ­ლი იყო ეგეც, და­ა­ჭე­რი­ნა თავი.

ერთხელ რომ მკი­თხა, სუს-ი იქ­ნე­ბო­და მი­ტინგზე და ისი­ნი და­უ­შენ­დნენ კვი­რი­კაშ­ვილს ბოთ­ლებ­სო, არა­ფე­რი სუს-ი და კუდი იქ არ იყო, ჩემი თვა­ლით მა­ინც არ მქონ­დეს ნა­ნა­ხი, ჩემი ყუ­რით არ მქონ­დეს მოს­მე­ნი­ლი, რომ კვი­რი­კაშ­ვილს ბოთ­ლე­ბი კუპ­რა­ვას და­ვა­ლე­ბით ეს­რო­ლეს და არა - გა­ხა­რი­ას. ვინც არ უნდა მო­სუ­ლი­ყო, ვი­საც იც­ნობ­და და არ იც­ნობ­და, ყვე­ლა მოგ­ზავ­ნი­ლი იყო, ჩემს სის­ხლზე და ხორ­ცზე, ჩემს ნა­თე­სა­ვებ­ზე მი­თხრა, ჩემს ძმა­კა­ცებ­ზე და და­ქა­ლებ­ზე, ეგე­ნი მოგ­ზავ­ნი­ლე­ბი არი­ა­ნო. სულ რომ მტე­რი ყო­ფი­ლი­ყო, ყვე­ლას მი­ვი­ღებ­დი, ვინც იტყო­და, რომ სა­რა­ლი­ძეს სა­მარ­თა­ლი ეკუთ­ვნის და უნდა მი­ი­ღო­სო. ირაკ­ლი კა­კა­ბა­ძეს უნ­დო­და მოს­ვლა, უნ­დო­და ესა­უბ­რა გირ­გვლი­ან­ზე, რო­ბა­ქი­ძე­ზე, სა­რა­ლი­ძე­ზე და მა­ჩა­ლი­კაშ­ვილ­ზე და არ მო­ვუშ­ვებ­თო, უთ­ქვამთ... ისეთ ხალ­ხს არ უშ­ვებ­დნენ ჩე­მამ­დე, ზოგი გა­ვი­გე, ზოგი გვი­ან გა­ვი­გე... სა­ერ­თო ჩათი გვქონ­და და იქ ერთხელ და­წე­რა, ეს აქ­ცი­ა­ზე არ მო­ვუშ­ვა­თო, ვი­ღა­ცა­ზე და გავ­გიჟ­დი, კი­დევ თა­ვი­სას რომ იმე­ო­რებ­და და სულ გა­ვა­უქ­მე ის ჩათი! - რად მინ­და დაც­ვა, ვის­გან მი­ცავ? ხალ­ხის­გან მი­ცავ? აბა თუ მომ­კლა­ვენ, ეგ მა­დარ­დებს? - სულ ამას ვე­უბ­ნე­ო­დი, მაგ­რამ...

...რომ იტყვი­ან, რა­ტომ და­დე­ქი ნა­ცებ­თა­ნო, ყვე­ლას ვინც ამას მე­უბ­ნე­ბო­და, ხომ ვპა­სუ­ხობ­დი, მა­შინ, მო­დით, თქვენ და­დე­ქით და მხო­ლოდ ის მო­ვი­თხო­ვოთ, რაც მე და მალ­ხაზს გვინ­და - სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბა­თქო! სად იყ­ვნენ მერე ეს ხალ­ხი? სად არი­ან? სი­მარ­თლე ისაა, რომ სა­ა­კაშ­ვი­ლი და ივა­ნიშ­ვი­ლი შე­თან­ხმე­ბუ­ლად მოქ­მე­დე­ბენ და ერ­თმა­ნეთს ასულ­დგმუ­ლე­ბენ. სა­ა­კაშ­ვილ­მა და ივა­ნიშ­ვილ­მა შე­თან­ხმე­ბუ­ლად და­ი­ჭი­რეს და გა­წი­რეს კუპ­რა­ვა, ზუს­ტად იმ გან­ცხა­დე­ბის გამო, რომ გა­ერ­თი­ა­ნე­ბუ­ლი ოპო­ზი­ცი­ის ლი­დე­რო­ბა და პრე­მი­ე­რო­ბა უნ­დო­და. ასე­ვე და­ი­ჭი­რეს ერ­თად სა­ა­კაშ­ვილ­მა და ივა­ნიშ­ვილ­მა კირ­კი­ტა­ძეც, რო­მელ­მაც ისე იაქ­ტი­უ­რა, ისე­თი ლი­დე­რო­ბა გა­მო­ი­ჩი­ნა, ისეთ სა­ფე­ხურ­ზე ავი­და - შე­ე­შინ­დათ, ახა­ლი ძა­ლის გა­მო­ჩე­ნის. და­ი­ჭი­რეს და მი­ა­ტო­ვეს ცი­ხე­ში.

თუ გახ­სოვთ არ­ჩევ­ნე­ბის დროს ნიკა მე­ლია, შე­ფა­რუ­ლად, მაგ­რამ გა­აკ­რი­ტი­კა სა­ა­კაშ­ვი­ლი - გარ­და ამი­სა, ნიკა მე­ლი­ამ ნახ­ტო­მი გა­ა­კე­თა უცებ და მის­გა­ნაც მო­მა­ვა­ლი ლი­დე­რი და­ი­ნა­ხეს და ამი­ტომ და­ი­ჭი­რეს. მარ­ტო ივა­ნიშ­ვი­ლი კი არ წყვეტს ამათ და­ჭე­რას, ერ­თად მოქ­მე­დე­ბენ ივა­ნიშ­ვი­ლი და სა­ა­კაშ­ვი­ლი. არა­ვინ უნდა გა­მოჩ­ნდეს ას­პა­რეზ­ზე ამ ორის გარ­და - ეგრე უნ­დათ.

იცო­და გვა­რა­მი­ამ, რომ ამა­ზე და კი­დევ ბევრ რა­მე­ზე ვი­სა­უბ­რებ­დი და ამი­ტომ არ და­მა­ცა­და სა­უ­ბა­რი. ასე დაწ­ვრი­ლე­ბით არა, მაგ­რამ ვა­პი­რებ­დი იმ ეთე­რით ამ ამ­ბე­ბის მო­ყო­ლას. გვა­რა­მია ყვე­ლა­ნა­ი­რად ცდი­ლობ­და, მოთ­მი­ნე­ბი­დან გა­მო­ვეყ­ვა­ნე, ცდი­ლობ­და ის მეთ­ქვა, რაც მას აწყობ­და.

ვერ გა­მო­მიყ­ვან­და მოთ­მი­ნე­ბი­დან გვა­რა­მია, რაც მე ამ წლე­ბის მან­ძილ­ზე გა­ვუ­ძე­ლი, გვა­რა­მია რას და­მაკ­ლებ­და, მაგ­რამ სა­ნამ მე სტუ­დი­ა­ში შე­ვი­დო­დი, თუ გახ­სოვთ პატ­რი­არ­ქი მო­იხ­სე­ნია ცუ­დათ და მა­გან გა­და­მიყ­ვა­ნა ჭკუ­ი­დან. არა­ვის სარ­წმუ­ნო­ე­ბას არ ვე­ხე­ბი. მე მიყ­ვარს ჩემი პატ­რი­არ­ქი. პატ­რი­არ­ქი რომ არა, არ ვიცი რა მოგ­ვი­ვი­დო­და. ძა­ლი­ან ხში­რად ესიზ­მრე­ბა ნა­თი­ას. როცა პატ­რი­არ­ქი­დან სახ­ლში ვბრუნ­დე­ბით, ორი­ვე დიდ ძა­ლას ვგრძობთ. ეს უფ­ლის­გან მო­მა­ვა­ლი ძა­ლაა. ამას ვერ გა­ვექ­ცე­ვი, ფაქ­ტე­ბით გვიმ­ტკი­ცებს უფა­ლი, რომ ჩვენს გვერ­დი­თაა. არა­ვის მივ­ცემ უფ­ლე­ბას ჩემს სარ­წმუ­ნო­ე­ბას და ჩემს პატ­რი­არ­ქს აუ­გად შე­ე­ხოთ....".