ქუჩაში საკუთარი სხეულით მოვაჭრე ქალბატონების შესახებ სოციალური საკითხი, არც მე-19 საუკუნის ბოლოსა და მე-20 საუკუნის დასაწყისის საქართველოსთვის იყო უცხო ხილი.

უფრო მეტიც, მათ მიმართ საკუთარ დამოკიდებულებას, საზოგადოება მაშინდელი პრესის ფურცლებზე აფიქსირებდა.

პორტალი nsp.ge, გთავაზობთ გაზეთ „ივერია“-ში 1904 წელს გამოქვეყნებულ კატო მაყაშვილის ლექსს, რომელიც სწორედ უძველესი პროფესიის წარმომადგენელ ქალბატონებსა და მათ მიმართ დამოკიდებულებას ეხება:

უნამუსო

ცივა... ჰყინავს... აგერ, შეხეთ,

ფერ-მიხდილი და უძლური,

ლუკმა-პურის საშოვნელად

გამოსულა უბედური.

ლამაზ სახეს, ჯერ გაურყვნელს,

ჰღრუბლავს მძიმე  ფიქრი შავი...

სიცივისგან თრთის, კანკალებს

ქუჩის შვილი საცოდავი.

მის ღაწვებზედ ალმასივით

ბრჭყვინავს ცრემლი მწვავ-მდუღარე

და თვალებში ეხატება

უნუგეშო სევდა, მწარე:

სამი თვეა რაც რომ მამა

„უნამუსოს“ აღარა ჰყავს,

შინ მოხუცი და უღონო

შიმშილისგან-დედა ოხრავს!

საქმრომ თავი დაანება:

მოატყუა უსირცხვილოდ!

ყველგან კარი დაუკეტეს

და აიგდეს სასაცილოდ...

ამიტომაც ლუკმა-პურის

საშოვნელად ისა დადის,

და თვისს სხეულს, სილამაზეს

გულ საკლავის კვნესით ჰყიდის!

„შემიბრალეთ“,- გეხვეწებით

მისი სახე, ქორფა, ჩვილი,

„მომაშველეთ ხელი ქველი,

თანაგრძნობის სიტყვა ტკბილი“...

მაგრამ აბა ეხლანდელს დროს

ვინ იკისრებს შებრალებას?

ვინ გაუწვდის დაცემულსა

უსასყიდლოდ მოწყალებას?!

                              კ. მაყა-ში.

(სტილი დაცულია)