აზერბაიჯანელი მამაკაცის ისტორია, რომელიც ძალით დააქორწინეს

14-09-2018

ზრდასრული შვილების ძალით დაქორწინების ჩვეულება ერთ-ერთია იმ აზერბაიჯანული „ტრადიციებიდან“, რომლებსაც უფლებადამცველები ებრძვიან. როგორც წესი, ქორწინებას გოგონებს – პატრიარქალური საზოგადოების უფრო მოწყვლად ნაწილს – აიძულებენ ხოლმე. მაგრამ ზოგჯერ მსგავს პროცესებს შესაძლოა, ვაჟებიც ემსხვერპლონ.

საკმაოდ რთული აღმოჩნდა იმ მამაკაცების ისტორიების მოსმენა, რომლებიც ძალით დააქორწინეს. მათ რცხვენიათ იმ მდგომარეობის, რომელშიც აღმოჩნდნენ; ამიტომ დუმილს ინარჩუნებენ და თავს იმით იმშვიდებენ, რომ ორმაგ ცხოვრებას ეწევიან.

ჯალილი [სახელი შეცვლილია რესპონდენტის თხოვნით. – რედ] – ასეთი ისტორიების ტიპური გმირია.

«რვაშვილიანი ოჯახის უფროსი ვაჟი ვიყავი და ამიტომ სამხედრო სამსახურის გავლის შემდეგ ფულის საშოვნელად რუსეთის ჩრდილოეთ ნაწილში მდებარე ქალაქ უხტაში ჩავედი. მძღოლად ვმუშაობდი, ოჯახს ფულს ვუგზავნიდი და თან ადგილობრივი გოგონა შემიყვარდა. მინდოდა, ცოლად მომეყვანა. 1982 წლის ზაფხულში სტუმრად ჩამოვედი. მშობლებმა პირველ დღესვე ქორწილზე ჩამომიგდეს სიტყვა. ოცდახუთი წლის ხარ უკვე, უცოლო კაცი „ავარააო“ [აზერბ. «უსაქმური»], მითხრეს.

მეორე დღეს მეზობელ სოფელში ჩავედით ნათესავების მოსანახულებლად. აღმოჩნდა, რომ რეივა მამიდას უკვე შერჩეული ჰყავდა გოგონა, რომელმაც „შემთხვევით“ ჩაიარა მამიდას სახლის მახლობლად – იმ მომენტში, როდესაც აივანზე ვიჯექი. სარძლო სოფლური ჩვეულების შესაბამისად იყო გამოწყობილი – თავსაბურავი ეფარა და გრძელი კაბა ეცვა. „მოგწონს ეს გოგო?“ – მკითხა დეიდამ. „რავიცი, არც მომწონს, და არც არ მომწონს“, – ვუპასუხე მე. მაშინვე გავრცელდა ჭორი იმის შესახებ, რომ მე ის გოგონა მომეწონა.

იმ გოგონას ოჯახს ესტუმრნენ .ხელის სათხოვნელად და ფაქტის წინაშე დამაყენეს – თუ არ დაქორწინდები, თავსაც შეირცხვენ, და ჩვენც შეგვარცხვენო, მითხრეს.

მშობლის სიტყვა „მძიმეა“. წესით, უარი უნდა მეთქვა, მაგრამ ვერ შევძელი.

მთელი პროცესი – ხელის თხოვნით დაწყებული, და ქორწილით დასრულებული – ერთ კვირაში დასრულდა. ერთი ნათესავიც კი არ მიჭერდა მხარს, ყველა დედაჩემს ემხრობოდა. ქორწილის დღეს იმ აზრით გავიღვიძე, რომ დიდ შეცდომას ვუშვებდი. ქორწილში ის ტანსაცმელი მეცვა, რომლითაც აზერბაიჯანში ჩამოვედი.

ამის შემდეგ სოლმაზი – ჩემი ცოლი – უხტაში წავიყვანე, სადაც ჩემი შეყვარებული ცხოვრობდა, რომელმაც ჯერ არ იცოდა, რა მოხდა. როდესაც ყველაფერი უამბეს, ჩემი მიჯნური სხვა ქალაქში გადაბარგდა.

სოლმაზმა რუსული არ იცოდა და ამიტომ ათი წლის მანძილზე კარჩაკეტილ ცხოვრებას ეწეოდა და ჩვენი ქალიშვილების აღზრდით იყო დაკავებული. შევეცადე, მისთვის სამსახური მეპოვა, მაგრამ მუშაობა არ უნდოდა.

ამის შემდეგ სოლმაზი და ჩვენი ქალიშვილები ბაქოში ჩამოვიყვანე. ჩვენი განქორწინების პროცესი 20 წლის მანძილზე გრძელდებოდა. 2004 წლიდან 2014 წლამდე ერთხელაც არ ჩამოვსულვარ ბაქოში. როდესაც ჩამოვედი, რამდენიმე თვით დავრჩი, იმიტომ რომ დედაჩემი ძალიან ცუდად გრძნობდა თავს.
ვცდილობდი, რაც შეიძლება ხშირად მესაუბრა მასთან და ერთხელაც ჩემს ქორწინებაზე ჩამოვარდა. როდესაც ვუთხარი, რომ ჩემს ცოლთან ყოფნა მეთაკილებოდა და მისი ფრჩხილებიც კი ზიზღს მგვრიდა, დედა მიხვდა, რომ უბედური ვიყავი.

დედაჩემის სიკვდილის შემდეგ სოლმაზმა საბოლოოდ განმიცხადა თანხმობა და განქორწინება გავაფორმეთ. 57 წლის ასაკში მივიღე თავისუფლება, რომელზეც 30 წელი ვოცნებობდი. ისევ ვიპოვე ის ქალი, რომელიც მიყვარს და ამჟამად მე და ჩემი საყვარელი ქალი ჩვენს საერთო შვილთან ერთად ვცხოვრობთ – ჩემს ვაჟთან, რომელიც ჩემს უბედურ ქორწინებამდე დაიბადა.

jam-news.net